De Druppel

Het water, de spil waar het om draait. Als kind droomde ik in bad, dat het eilandje dat mijn knie vormde, een eigen wereld was. Een kleine beweging en hele volkeren verdronken. Later op de middelbare school tijdens natuurkunde was ik vol verwondering dat zelfs in moleculen soorten sterrenstelsels (atomen) rondcirkelden. En adembenemend zijn de slowmotion beelden van vallende druppels op tv. De verandering van tijd en maat spreken tot de verbeelding. De wereld zit vol wonderen. In mijn werk is die verwondering altijd aanwezig. Als beeldhouwer boeit mij de verbeelding, de derde dimensie en het materiaal. Mijn beelden zijn plastische vormen die de ruimte vullen. De ruimte wordt door de beelden significant beïnvloed. Heerlen is gelegen in een bronnengebied. De Caumerbeek en de Geleenbeek ontspringen hier immers. Vandaar dat er mensen kwamen wonen en dat de Romeinen er hun badhuis bouwden. Later ontstond een landsfort. De beekdalen zijn nu heerlijk om in te wandelen in onze “groene stad”. Dat deed ik als kind al en nu nog dagelijks. Een oersterke vorm van water is voor mij de stuiterende druppel. Daar krijgt de vormeloze substantie echte vorm. Een soort pion vorm. De kringen die de druppel met het neerkomen ( een fractie van een seconde eerder) vormde in het wateroppervlak zijn rond en sluiten aan op de ronde vorm van de rotonde. De rotonde met de druppel is geen plek met een beeld erop, maar is, in zijn geheel, beeld. De gevallen en teruggekaatste druppel is de top. Hij rukt zich nog even los van de zuil. De tweede bolvorm zit nog vast aan de zuil, als een echo van de dansende hoge losse. Ritmisch golven de kringen van groot naar klein, als naklinkende zichtbare echo's van de enorme knal op het water toen de druppel het gladde oppervlak doorboorde. Rust in de ruimte De omgeving van de rotonde is heel chaotisch en druk, niet alleen qua bebouwing hoog en laag, oud en nieuw, vijf wegen, breed en smal maar het is ook een komen en gaan van bussen, auto's, scooters, brommers, fietsers en veel voetgangers. Ik ben op de dokter Poelsstraat gaan zitten en zag heel veel druk publiek. Hier leeft de drukke stad. Men heeft een rustig baken nodig. In de druppel staat de tijd stil en zijn eenvoud brengt de plek tot rust. Het is als het ware het oog van de wervelstorm eromheen. Er komt overzicht. Een ruimtelijk object bestaat per definitie uit drie dimensies. Maar in dit geval spreekt ook de dimensie tijd een grote rol. We kijken naar stilstaande tijd. Tijd is de vierde dimensie. We kijken straks naar een soort van vierdimensionale kunst. De werkelijkheid is vertaald maar een andere grootte. Naar een ander tijdsbesef, maar ook naar een andere materie. Echte druppels zijn nooit groot. Die transformatie naar een materiaal is erg spannend en geeft het kunstwerk een extra lading. Na veel onderzoek wordt het een transparant beeld van roestvrijstaal. Hopelijk straks een begrip: ‘De Druppel van Heerlen”.